Jego życiorys jest typowy dla pokolenia Polaków, którzy nie tylko prowadzili zwycięską ostatecznie walkę z niemieckim i sowieckim najeźdźcą, ale modernizowali kraj, nieśli pomoc swoim współobywatelom i dla nowych pokoleń stali wzorem patriotyzmu.
Zbysław Raczkiewicz urodził się w Pobotowicach na Lubelszczyźnie w 1925 roku. Kiedy wybuchła II wojna był uczniem gimnazjum. Przysięgę na wierność Armii Krajowej złożył w 1942 roku przed dowódcą placówki Armii Krajowej Feliksem Śliwińskim w swojej rodzinnej miejscowości.
Brał udział w walkach i akcjach sabotażowych w powiecie chełmskim. Ich głównym celem było zdobycie broni w zasadzkach na żołnierzy niemieckich w lasach, ale także na likwidowanych lokalnych posterunkach okupanta. Współorganizował również przerzut oficerów AK z Warszawy do 27 Dywizji AK stacjonującej wtedy w Dubience. Jako żołnierz 3 Dywizji AK, już w randze kaprala (ukończył szkołę podoficerskiej) walczył w akcji „Burza”.
Jego powojenne losy to działalność w organizacjach podziemia antykomunistycznego. Był członkiem Ruchu Oporu Armii Krajowej i organizacji Wolność i Niezawisłość. Studiując w Łodzi w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego (1948/1950) założył podziemną organizację „Narodowy Ruch Odrodzenia”, działającą na uczelniach Łodzi, Warszawy i Lublina. Został za to skazany z art. 86 kodeksu wojskowego (artykuł przewidywał nawet karę śmierci) na 9 lat więzienia, z czego odsiedział 5 lat.
Po odzyskaniu niepodległości w 1989 roku włączył się w nurt działalności Światowego Związku Armii Krajowej. Pełnił funkcję prezesa zarządu łódzkiego tej organizacji. Swoją wiedzą i przykładem wspierał działalność Klubu Historycznego im. Grota-Roweckiego w Łodzi oraz Klubów Historycznych im. Armii Krajowej w wielu łódzkich szkołach.
Zbysław Raczkiewicz był również inicjatorem budowy pomnika Armii Krajowej w Łodzi. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Medalem „Pro Memoria” i Medalem "Pro Patria” oraz odznaką „Za zasługi dla Miasta Łodzi”.
